sportów walki (bokserzy i szermierze), którzy niewątpliwie pretendowali do podium, a ostatecznie skończyło się na dwóch czwartych miejscach.
Po przerwie wojennej kolejne igrzyska zorganizowano w dniach 29 lipca – 14 sierpnia 1948 r. Nieliczna 24-osobowa reprezentacja Polski, z chorążym kulomiotem Mieczysławem Łomowskim, przywiozła do kraju tylko jeden medal – brązowy wywalczony przez boksera Aleksego Antkiewicza w wadze lekkiej. Jego osiągnięcie oraz dwa miejsca lekkoatletów tuż za podium nie były jednak powodem do wstydu po tak dotkliwych zniszczeniach i stratach spowodowanych latami okupacji. W Londynie po raz ostatni w historii igrzysk nagrodzono artystów, których prace zgłoszono do konkursu literatury i sztuki. Kompozytor Zbigniew Turski zdobył złoty medal za „II Symfonię Olimpijską”.
(w tym 26 kobiet) było o jedną pozycję niższe niż w Rzymie (siódme), ale zdobyto większą liczbę medali – 23. Na czoło wybijają się zdecydowanie sukcesy bokserów ze szkoły Feliksa Stamma, którzy na tokijskich igrzyskach osiągnęli apogeum wyników, zdobywając aż siedem medali, w tym trzy złote. Pozostałe krążki z najcenniejszego kruszcu wywalczyli: Józef Schmidt, Egon Franke w szermierce, chorąży ekipy ciężarowiec Waldemar Baszanowski oraz sztafeta kobiet w lekkoatletyce (4 x 100 m).
Igrzyska XIX Olimpiady zorganizowano w Ciudad Mexico w dniach 12-27 października 1968 r. Wielu naszych medalistów sprzed czterech lat ponownie znalazło się na olimpijskim podium. Na pierwszy plan wysuwają się osiągnięcia tych, którzy powtórnie sięgnęli po złote krążki, a sztuki tej dokonali: bokser Jerzy Kulej, sztangista Waldemar Baszanowski, który drugi raz z kolei niósł polską flagę na ceremonii otwarcia olimpiady, oraz lekkoatletka Irena Szewińska.
Igrzyska olimpijskie w Monachium, przeprowadzono w dniach 26 sierpnia – 11 września 1972 r. Do najbardziej pamiętnych dla nas wydarzeń sportowych z Monachium należy przede wszystkim doskonała gra drużyny w piłce nożnej, która zwyciężyła w olimpijskim turnieju amatorów. Złote medale zdobyli także: Władysław Komar w pchnięciu kulą, Zygmunt Smalcerz w podnoszeniu ciężarów, Jan Szczepański w boksie, Witold Woyda indywidualnie i wraz z partnerami z drużyny w szermierce oraz Józef Zapędzki w strzelectwie. Łącznie zdobyliśmy 21 medali (7 złotych, 5 srebrnych i 9 brązowych). Polska była reprezentowana niemal we wszystkich rozgrywanych dyscyplinach.
Kolejne letnie igrzyska zorganizowano w kanadyjskim Montrealu w dniach 17 lipca – 1 sierpnia 1976 r. Dla 207-osobowej polskiej ekipy start w Kanadzie był bardzo udany: biało-czerwoni uzyskali łącznie 26 medali (w tym siedem złotych, sześć srebrnych i trzynaście brązowych), które wywalczyli: drużyna siatkarzy, bokser Jerzy Rybicki, tyczkarz Tadeusz Ślusarski, lekkoatletka Irena Szewińska, skoczek wzwyż Jacek Wszoła, pięcioboista Janusz Pyciak-Peciak i zapaśnik Kazimierz Lipień. Sklasyfikowano Polskę na bardzo wysokim piątym miejscu w klasyfikacji punktowej i szóstym w tabeli medalowej montrealskich igrzysk.
Tekst Krzysztof Szujecki, polski historyk sportu, specjalizujący się w dziejach współczesnego ruchu sportowego. Autor książek, m.in. kilkutomowej „Historii Sportu w Polsce” ,”Encyklopedia igrzysk olimpijskich” czy „Życie sportowe w PRL”.
- Projekt finansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w ramach konkursu Polonia i Polacy za granicą 2024 r.
*Publikacja wyraża jedynie poglądy autora i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Źródło DlaPolonii.pl
