Zygmunt Stary urodził się jako przedostatni syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Na
tron litewski został wyniesiony w 1506 r., a koronowany na króla Polski w 1507 r. Był dwukrotnie
żonaty: z Barbarą Zápolyą, a po jej śmierci z Boną z rodu Sforzów (1518).
1537 , Wikimedia Commons
W polityce wewnętrznej król przeprowadził wiele reform m.in. oddłużył częściowo skarb królewski,
uporządkował gospodarkę celną, walczył o panowanie na Bałtyku tworząc flotę wojenną systemem
kaperskim. Sukcesem króla było też włączenie do Polski Mazowsza i koronowanie za swojego życia
syna Zygmunta Augusta.
W polityce zagranicznej Zygmunt I Stary starał się unikać konfliktów z sąsiadami. Podpisał pokój z
hospodarem mołdawskim (1510), księstwem moskiewskim (1538) i przyjął hołd lenny Wielkiego
Mistrza Zakonu Krzyżackiego, którego państwo zakonne zostało przekształcone w świeckie
(1525). Poszedł na ustępstwa wobec Habsburgów współdziałając z bratem Władysławem II
Jagiellończykiem, królem Czech i Węgier, co doprowadziło Jagiellonów do utraty władzy na
Węgrzech i w Czechach.
Zygmunt I Stary był wybitnym mecenasem sztuki. Okres jego panowania określany jest kulturze jako
złoty wiek w Polsce.
Zmarł w 1548 r. w Krakowie. Spoczął w ufundowanej przez siebie kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
zygmuntowskiej na Wawelu, Wikimedia Commons
Korespondencja Izabela Gass.
